PSV in Eindhoven

Het is Pinksterweekend en ik ben met Geertje in Eindhoven. Lekker in een hotel midden in het centrum. Ik heb nog op een steenworp afstand van het hotel in een bejaardenhuis gewoond. Ik kon daar werk krijgen als ik er ook kwam wonen. Gouden tijd, echt waar! Vroeger heette het hotel waar we nu zijn Mandorin hotel, toen was het nog van Chinezen. Nu is het opgekocht door de Scandinaviers. Alles mooi strak en rationeel. En ontbijt tot 12.00 uur. Kom daar nog maar eens om!
Op de kamer zat ik even televisie te kijken. Op de TV kwam er nieuws over PSV. Dick Advocaat aan het woord: "er was bij sommige spelers in de selectie onvoldoende het besef wat er komt kijken voor een voetballer om op topniveau te presteren". Nu dat heb ik met eigen ogen kunnen bekijken.

Ik was op de verjaardag van mijn petekind. Haar vriend en de vriend van mijn andere nichtje zijn fervent PSV-fan. Of het leuk zou zijn met Max naar PSV-Ajax te gaan kijken in het PSV-stadion? Nou Max is al zijn hele leven PSV-fan tegen de stroom in. Zeker toen hij nog in Amsterdam op school zat. Wij naar Eindhoven. Voetbal is tegenwoordig een megamanifestatie. Er vielen me een paar dingen op. Anderen zijn niet direct zoals ik. Tjonge wat kunnen mensen fanatiek zijn, bijvoorbeeld voor hun club. PSV tatoeren aan de binnenkant van mijn lip zou ik toch niet zo snel doen. Door de opzwepende muziek en het intimiderende gedoe vanuit de club tegenover de tegenstander moet je wel aggresief worden. Na 20 minuten wist ik het al. PSV is geen team. En de spelers gaan vooral voor zichzelf. Tjonge, je ziet daar vooral een aantal jonge gasten op het veld lopen die dik betaald worden, een miljoen per jaar of meer, maar die de verantwoordelijkheid die daar bij hoort niet echt voelen. Ik voelde echt medelijden met de seisoenskaart
houders. De gewone man die veel betaald en dit terug krijgt. Verliezen van Ajax op eigen veld. En hoe? De trainer heeft gelijk. Maar hij was in de positie om er iets aan te veranderen. Wij niet!