Naar de diepste plek op aarde!

In de komende weken duiken verschillende mensen naar de diepste plaats op aarde, dieper dan een mens ooit is gegaan. Het zijn avonturiers die op zoek zijn naar die plekken op aarde waar nog niemand of slechts zeer weinigen zijn geweest. Eens was dat de Mount Everest. Maar sinds daar georganiseerde reizen naar toe gaan en zelfs blinden die berg beklimmen, toch nog steeds niet zonder gevaar voor eigen leven, zoeken mensen nieuwe uitdagingen.
Dat is mooi want van de oceaan schijnen we nog steeds minder te weten dan van de maan. Terwijl die toch een stuk verder weg is. Naast Richard Branson, die van gekkigheid niet weet wat hij met zijn vele geld moet doen, gaat filmregisseur James Cameron de duik alleen wagen. Ik dacht dat die al op een net ontdekte planeet was geweest in 3D maar dat bleek een computersimulatie te zijn. James wil opnames en soorten meenemen uit de Marianentrog in de Stille Oceaan, die daar 11 kilometer diep is. Cameron gaat met een duikboot die net zo futuristisch is als zijn films. Ik hoop niet dat de duik afloopt als het lot van het schip in zijn film Titanic. Hij is al aan het testen geweest. Bij een testduik bij Papoea-Nieuw-Guinea is de 57-jarige al tot 8,2 kilometer diepte gegaan.

Cameron is de eerste mens in 50 jaar die de Marianentrog bezoekt. In 1960 waren er twee mannen aan boord van de duikboot Trieste. De Trieste werd ontworpen door de Zwitserse wetenschapper Auguste Piccard. Jacques Piccard (de zoon van) en luitenant Don Walsh doken naar de bodem. Zij waren 20 minuten daar. De mannen konden echter weinig zien van de omgeving omdat veel zand was opgedwarreld door hun harde landing. Als kind heb ik dit nog meegekregen. Op de basisschool werd af en toe een film gedraaid. Een ervan ging hier over. Toen droomde ik ervan. Toch mooi avonturier zijn!

De crisis voorbij!

De  sanering van de Griekse schulden bij de banken en andere private partijen is gelukt. Dit succes, toch zijn die Grieken niet stom, is een keerpunt in de eurocrisis. Ook onze EU-president Herman van Rompuy meldde dit in een vraaggesprek. Die man ziet er uit als een bankbediende maar ik heb eens een vraaggesprek op de radio, ja die bestaan ook nog!, met hem gehoord en toen steeg die Herman bij mij flink in mijn achting. En hij schijnt ook nog hele mooie gedichten te kunnen schrijven. Ook een prositief punt.
De problemen zijn niet voorbij, maar het dieptepunt van de crisis ligt achter ons', aldus Van Rompuy.

Wat ik sterk vind bij die van Rompuy is dat het een "niet gewone man" is die zich normaal gedraagt. De vaste voorzitter van de raad van regeringsleiders van de  Europese Unie geeft toe dat hij weleens twijfel had of de euro wel kon worden gered. "Er zijn momenten geweest waarop we allemaal bang waren. Zeker in het najaar van 2011 moest ik mijn best doen om in een goede afloop van de crisis te geloven".
Kijk een man die zich kwetsbaar durft op te stellen maar wel weet dat hij pal moet staan voor de goede zaak. En anderen moet motiveren en inspireren als ze de moed er een beetje bij laten zakken.
Toch heel anders dan die zogenaamde macho's, die bankbobo's, directeuren van geprivatiseerde overheidsbedrijven en woningcooperaties die zich via slimme constructies zelf verrijken, er uit stappen met een oprotpremie van een paar miljoen en ons met de gebakken peren laten zitten.
Nee, geef mij maar een mannetje als van Rompuy. Oogt bescheiden, weet wat ie wil, krijgt het voor elkaar maar wel voor ons gemeenschappelijke goede doel. Nu met z'n allen weer ondernemen, consumeren en genieten! Ja, toch?

Anders dan je denkt!

Vorige week met Floor en Tess in Lissabon geweest. Die stad beviel ons goed. Naast het feit dat het er de hele week geweldig weer was. lekker af lente met overdag 20 graden, en de mensen heel aardig zijn,  is de sfeer ontzettend ontspannen. Het viel ons alle drie op. Floor verwoordde het als volgt: "als ik een foto maak hoef ik niet om de toeristen heen te fotograferen".
Met het hotel hadden we het ook getroffen. Het American Diamonds hotel ligt pal naast de metro. We hoefden dan ook geen 25 meter te lopen om snel naar het centrum te kunnen. Ook zijn Floor en ik eens lopend naar de Starbucks in de buurt van ons hotel gegaan. Maar vonden die niet en in dertig minuten stonden we in hartje Lissabon. We zijn maar in het treinstation Rossio bij de Starbucks daar lekker een bakkie koffie gaan drinken. Maar wel een caramel macchiato! Met een muffin natuurlijk.

De laatste avond voor ons vertrek  was er een UEFA-voetbalwedstrijd. De Polen tegen Sporting Lisboa. Die middag reden er al veel politiebusjes in de stad rond. Van de wedstrijd hebben we weinig gemerkt. We waren aan het winkelen.In een ongelofelijk mooi winkelcentrum, zo'n mall zoals in de VS maar dan veel mooier.
We hebben trouwens die avond een hele goede salade gegeten. Op een foodcourt met wel 30 verschillende eettenten.  Die keten zouden ze zo in NL mogen starten!

Om  middernacht kwamen we terug in het hotel. We waren er net en toen we een grote knal hoorden. Een bus tegen een reclamebord. Het bleken Poolse supporters te zijn. In een mum van tijd stonden er zeker 10 politiewagens en -busjes, 4 ambulances en 3 brandweerauto's. We moesten er een beetje om lachen. Die Portugezen! Hadden het goed geregeld. Er leek niets ergs aan de hand te zijn. Tot dat er drie cameraploegen kwamen. Op het nieuws zagen we een life-verslag. Er bleek onder de bus nog een auto te zitten. De bestuurder is overleden. We voelden ons rot onder. Het kan toch anders zijn dan je denkt.