Exact 100 jaar na de Spaanse griep heeft de wereld met het coronavirus opnieuw te maken met een pandemie, een wereldwijde epidemie. Verdwijnt de wereld zoals we die kennen? Men verwacht dat in plaats van dat alles bij het oude blijft dat deze crisis een breuklijn aangeeft, er komt een tijd voor en na corona. Het zou zomaar kunnen dat dit virus ons een flinke duw geeft in een richting die we toch al op wilden. Die van verandering, toch?", is de retorische vraag van een Duitse trendwatcher.
Ook in Nederland verwachten trendanalisten dat de post- corona wereld een pagina omslaat en opnieuw begint. Ze schrijven over een keerpunt en verwachten dat het virus en de mondiale effecten zullen leiden tot een quarantaine van consumptie. Dat betekent dat mensen eraan gewend raken minder zaken te bezitten en veel minder te reizen. Gezondheid wordt nu aan de lijve ervaren.
De impact van deze virusuitbraak dwingt ons tempo te verlagen, geen vliegtuig te nemen, te werken vanuit huis, ons te vermaken met naaste vrienden en familie en het leert ons zelfvoorzienend en bedachtzaam te zijn. Elke dag beoordelen we de vertrouwde handelswijzen, procedures en systemen, die we misschien al sinds mensenheugenis kennen. Worden we geconfronteerd met hun mogelijke ondergang?
Het coronavirus heeft, volgens de banken, een grote impact op de mondiale economie. De wereldwijde economische groei komt veel lager uit dan gepland. De economische crisis tijdens en na corona leiden wereldwijd tot liquiditeitsproblemen bij bedrijven wat de financiële stabiliteit in gevaar zou brengen. Door de beleidsreactie van centrale banken en regeringen tracht men te voorkomen dat de gezondheids-crisis tot een ongekende financiële crisis leidt. En wat gaat dat betekenen?
Nu zo'n beetje alle landen op de wereld al zijn bezocht door het coronavirus, zie je dat de meeste landen een isolationistische reflex hebben: niemand erin, niemand eruit.
Het roept de vraag op: wat doet de razendsnelle en ongeremde import en export van mensen en goederen waaraan we zo gewend zijn geraakt de afgelopen 30 jaar eigenlijk met onze eigen cultuur en economie? Van globaal toch meer naar lokaal produceren?
We kunnen klappen voor vitale beroepen wat we willen, maar stiekem wisten we al lang dat de banen die onze maatschappij het hardst nodig heeft zwaar worden ondergewaardeerd. Hoe zou een wereld er uitzien waarin deze onmisbare beroepen écht op waarde worden geschat?
Velen waren voordat we besloten de handen ineen te slaan en het samen te doen eenzamer dan ooit – na al die tijd waarin het individualisme hoogtij vierde, is dit nieuwe collectivisme voor velen een warm bad.
